De winkel is gesloten vanwege het coronavirus, maar ik ben er wel om verzendingen in te pakken. Er wordt op het raam geklopt, mijn vaste klant de Bosnische lasser Zlatan, heeft iets gezien wat hij wil hebben. Hij spaart het servies Geranium en koopt meestal alles wat ik heb. Normaal is hij al niet te verstaan, laat staan met een mondkapje op, ‘ik van jou kopen, die allemaal’ blijkt hij te zeggen. Hij wil de moccakopjes van het Geraniumservies hebben. Onhandig draaien we op afstand om elkaar heen.
Ik gebaar hem dat hij naar achteren moet, zodat ik de kopjes kan pakken, ik zet ze voor hem neer en loop weg. Hij kan vervolgens kijken of de kopjes goed genoeg zijn. Hij onderwerpt ze aan een indringende inspectie. Ze zijn goed.
Hetzelfde ritueel herhaalt zich als ik de kopjes ga pakken om ze in te pakken. Dan krijgen we nog de betaling, ook niet heel gemakkelijk. Ik schuif het pinapparaat voor op de toonbank en loop dan weer weg. Als hij gepint heeft, wast hij zijn handen en gaat onder luide onduidelijke dankzeggingen de winkel uit. Daarna maak het pinapparaat schoon, neem het trapje af en was mijn handen.
Zucht, hoe lang gaan we dit volhouden?