Net als ik denk dat we alles gehad hebben, komt An met het volgende statement: “Han we gaan de tuin doen en het moet voor 1 juni klaar”. Weg is mijn rust en het genieten van alles wat we al bereikt hebben, nee geen moment verslappen, we gaan dus de tuin doen. 1 juni bestaat de winkel 30 jaar en daar hoort natuurlijk eten in de tuin bij ( volgens An). Dus starten we met al het grind in zakken te doen, de plantenbakken te vullen en de schuur te schuren.
Het hout en de stenen muren moeten een soort azuur blauw worden, alsof we ons in Marokko wanen.
‘Is dat een geschikte kleur?’ breng ik voorzichtig in. Ja, dat is een hele geschikte kleur. Ook het werk is een fluitje van een cent.
Als we al het grind in zakken hebben geschept roept An enthousiast “ Zie je al hoe leuk het wordt en wat we al veel gedaan hebben?”
Ik zie het nog niet, maar wordt om een boodschap gestuurd, er moet potgrond komen.
An klimt op een ladder en begint enthousiast de klimop van de muur te rukken. Als ik bijna de deur uit ben hoor ik een gil. Ik ren terug en An is met ladder en al omgevallen op de ijzeren tuintrap. Voor de rest van de middag brengen we door op de eerste hulp.
Er is niets gebroken, wel veel gekneusd. Gelukkig dat komt weer goed, alleen nu heb ik helemaal geen rust meer, omdat ik voorlopig alles alleen moet doen. Maar AF komt het!