Als ik in Frankrijk ben, ga ik altijd naar de Emmaus in Etang Sur Arraux tussen Lucy en Autun. Ik kijk vooral uit naar paté potten van Michel Caugant, in de vorm van dieren, maar ook naar kristallen whiskyflessen en glazen of taartplateau’s.
Ik laad mijn mandje vol en breng het bij de balie, daar pakken ze het voor je in en zetten het weg. Je krijgt een bonnetje met het bedrag dat je moet betalen. Zo ga je verder met winkelen. Als je overal geweest bent en je hebt allemaal bonnetjes met bedragen verzameld, dan ga je die afrekenen met de afgerekende bonnetjes met een stempel erop ga je je spullen ophalen.
Ook nu heb ik weer een aantal gekke aankopen gedaan, zoals 250 porseleinen slakkenhuisjes. Wie heeft dat in Nederland, ik kan me beter afvragen ‘wie koopt het in Nederland?” Maar dat kan mij niets schelen. Ik heb nog meer artikelen die op zijn zachts gezegd ‘weinig belangstelling’ opwekken. De hondenbeelden uit Staffordshire, de porseleinenbeeldjes uit Dresden. Wie het wil hebben? Geen idee. Toch vind ik het leuk, een winkel heeft gespreksstof en humor nodig.
Als klanten vragen of ik allerlei rommelmarkten afstruin om aan spullen te komen, zeg ik dat ik nergens kom en nooit ergens heen ga Daar is de Emmaus in Frankrijk een uitzondering op.
Henri Grouès, de oprichter van de Emmaus gemeenschappen wilde de arme Franse bevolking in het naoorlogse Frankrijk helpen. Het zijn leefgemeenschappen die in hun eigen onderhoud voorzien, door allerlei activiteiten op te zetten. De leefgemeenschappen houden kringloopwinkels, bakkerijen en naaiateliers draaiend over de hele wereld.
In Nederland zijn op dit moment 8 Emmaus gemeenschappen en beschikt over 20 grote kringloopwinkels. Emmaus geeft waarde terug aan wat is afgedankt. Aan spullen, maar vooral aan mensen.
Kijk op www.emmaus.nl