Op 29 december 2017 word ik gebeld door Jos van kledingzaak Jansen- Noy uit Sevenum, bij Venlo.
Of het mogelijk is om voor woensdag 3 januari een heel servies te lenen en of het mogelijk is om het naar Limburg te brengen? Het servies is bestemd om midden in de zaak een communietafel inrichten. Achter in mijn hoofd hoor ik de stem van Mathilde, mijn dochter; “nooit nee verkopen”. “Natuurlijk is dat mogelijk” zeg ik, “maar brengen naar Limburg?” Brengen en halen dat is nogal wat. Ongeveer 2, 5 uur rijden vanaf Rotterdam.
“Kunt u niet iemand van de zaak sturen om het te halen?” opper ik, “Kunt u het niet brengen”, hoor ik van de andere kant.
“Ik kan het versturen, maar dan moet u het zelf terugsturen” zeg ik. “Dat is prima, doet u dat maar”. Wat heb ik gezegd? Een heel servies inpakken is ook nogal een klus, maar dat kan tenminste wél in de winkel. Ik stem toe. Het geld zal zo snel mogelijk worden overgemaakt, maar ik moet de dozen tóch verzenden als het geld nog niet binnen is. Die gok neem ik dan maar. Het enige wat me kan gebeuren dat ik een twaalfdelig servies kwijt ben. Er zijn erger dingen toch?
Mijn vriendin valt met haar neus in de boter, zij helpt mij de hele vrijdagmiddag met inpakken en om 17.00 uur hebben we 4 dozen klaar staan met servies, glazen, bestek en een tafelkleed, gelabeld en wel. Op 30 december brengen we de dozen naar DHL.
En zie het resultaat: op 3 januari is alles aangekomen uitgepakt en de tafel gedekt. En het geld is binnen.
In het terugsturen heb ik alle vertrouwen…….